Cairns

Dit keer een busrit overdag! Afscheid genomen van Jade & Ina. Zij vertrokken richting Sydney.
Voor Ina, zat de vakantie erop en Jade zou vanaf Sydney verder trekken.

Brenda en ik ginen naar Cairns. Ik heb halsreikend uit het raam gekeken om kangaroes te spotten, maar heb er geen enkele gezien. De buschauffeur liet me weten, nooit een kangoeroe aangereden te hebben, totdat tijdens een rit een passagier het hem vroeg. Net op t moment, dat hij zei: “No never”, sprong er één voor zijn wielen! Ook al zijn de Ozzies er op berekend en hebben ze extra bumperbescherming op de bus, je schrikt toch.
In Cairns kwamen we aan om circa 17.00 uur. Ja welk hostel? Had gelezen over 'Esplanada', dat is dé straat gelegen op de boulevard waar tig hostels te vinden zijn. Brenda had telefoonnummers uitgewisseld met Stuart en zodoende wisten we dat hij in ' Bellview' zat....klinkt luxer dan dat het is...Laat dat nu net op de Esplanada liggen :-) Keuze was snel gemaakt. We liepen ernaar toe, want zover was het niet. Stuart stond beneden bij de receptie te wachten.
Maarrrr wat een afthans gebouw was dat! Waarom had Stuart dit uitgezocht? Onze deur kon niet op slot. De wasbak hing er nog net aan, airco was er, maar ronkte als een gek.
En ja, een kamer voor vier personen voorzien van twee stopcontacten. Dat schiet niet echt op met al die telefoons, laptops, opladers en camera's van tegenwoordig...
Eerlijk is eerlijk, de ligging van het hostel was PERFECT! Direct aan de boulevard, direct aan het water ....waar de krokodillen zitten...
Onze tas op de kamer gelegd en gelijk weer naar beneden gegaan, want “wat willen we hier doen?”
Stuart stelde voor een vlucht te maken boven de Great Barrier Reef. Leuk idee, echter ik had al in gedachten mijn PADI, oftewel mijn duikbrevet, te willen halen. Ging daarom eerst informeren, of dat daar nog plaats voor was. In eerste instantie kon ik me voor de volgende dag, de zondag, niet opgegeven. Ik was ook wel laat, maar voor één persoon is er meestal wel een gaatje te vinden. Ik vroeg hoe laat de cursus de volgende dag zou beginnen en stelde toen voor 's ochtends vroeg om 08.00 uur nogmaals me te melden bij de receptie. Wellicht dat men weer kon bellen en vragen of er toevallig iemand had afgebeld, niet op is komen dagen of misschien zijn medische keuring niet is doorgekomen. Enfin, die avond met z'n drieën gegeten en geflaneerd over de boulevard. Het was er zo warm, dat een jas of lange broek niet nodig was.

Volgende ochtend 07.30 uur; Meriam stond naast haar bed. Ook Stuart en Brenda waren zo lief hun wekker te zetten. Want mocht ik toch niet kunnen beginnen met de duikcursus die dag, dan, zou ik met hun een vlucht willen maken. Die ochtend werd 'alles' regelen....zeer kort dag dus.Toch goed dat ik me er niet te snel bij neergelegd had, want ja hoor, er was plaats! Sterker nog, hij zat helemaal niet vol. Na 20.00 uur 's avonds blijkt men doorverbonden te worden met een callcenter en die zijn nooit zo goed op de hoogte van de boekingen. Blijkbaar verkeerd gekeken, maar ik was blij! Deep See Divers Den, was the place to be. Gekozen voor een vier-daagse curus.
Zo gezegd, zo gedaan, ik stond een half uur later klaar om naar 'school' te gaan.
En Stuart en Brenda, gingen zoals afgesproken een vlucht maken boven de Great Barrier Reef.

De leerlingen bij de duikschool waren zeer divers...en ja ook hun nationaliteiten ;-)
Negen personen in totaal: twee russen, twee zweden, vier canadezen en ik als enige nederlander. Nederlanders, die zie je hier niet zo veel, gek genoeg. We kregen les van een wel heel kleine kiwi. Kiwi oftewel een Nieuw Zeelander, die kom je hier juist wél veel tegen. En allemaal zijn ze hier voor één doel en dat is werk. Volop werkgelegenheid in Australië, helaas moeilijk te vinden in NZ.

We begonnen met een medische keuring, die keuring ging snel. Eerst een assistent toen de dokter.
Oren, ogen, gewicht, lengte, reflectievermogen, urine, hart, bloeddruk, longinhoud, etc alles werd getest. Daarnaast moesten we een HELE lijst met allerlei vragen over kwaaltjes en ziekten invullen, waarbij men hopelijk alles met NEE aan kon vinken.
Uiteraard, was ik heel blij dat ik gezond verklaart werd; altijd fijn om te horen :-)
Iedereen kwam door de medische keuring heen, volgende stap was theorie. Dit duurde de hele ochtend én nam zelfs een gedeelte van de middag in beslag. Echt heel veel stof. Elk hoofstuk begon met een filmpje, vervolgens het boek en daarna werd 't afgesloten met een test.
Gek genoeg, kwam er veel overeen met het vliegen. Wat wij bij Flight Safety leren, kan je op sommige vlakken ook wel Dive safety noemen....;-)
Bv. hoe te klaren anders gezegd, hoe te handelen met druk op de oren, hoe de zuurstoffles te bedienen, iets over ziektebeelden en hoe die te herkennen. Altijd met een buddy...je staat er nooit alleen voor...dat soort zaken. Had daarom al snel een vertrouwd gevoel.

Na vier hoofdstukken behandeld te hebben, mochten we het zwembad in. Eerst spullen pakken en dat zijn er nogal wat! Voordat we aangekleed waren en onze zuurstoffles voor eigen gebruik hadden geactiveerd, waren we weer een uur verder. Achja, oefening baart kunst.
Meriam kreeg een mannenduikpak, want mijn lengte in combinatie met mijn gewicht dat bestaat niet in OZ :-( Het pak sloot niet aan, wist al van te voren, dat het water erin en eruit zou vloeien...en aangezien de temperatuur van het water mijn grootste vijand is...wist ik van te voren al, dat ik snel blauw aan zou lopen...je moet er iets voor over hebben.
Onze eerste oefening was tien minuten watertrappelen in het diepe, zonder de bodem of kant te raken. Peace of cake...ja voor ons, de nederlanders, wel met al dat water om ons heen, maar blijkbaar niet voor iedereen. Eén canadese jongen, redde het maar net. Zijn kin was nog amper boven water en toen werden we terug gefloten...ik kreeg het er benauwd van...”En die wil nog leren duiken, dacht ik?”
Zoals ik al had voorspeld kreeg ik het veel te snel veel te koud. Maar tijd om het koud te hebben was er niet, we hadden nog vele oefeningen te gaan! De dag duurde langer dan gepland, hij was namelijk uitgelopen met zijn programma, omdat een aantal leerlingen te laat het leslokaal binnen gekomen waren. Om 18.30 uur mochten we (eindelijk) het water uit, heb daarna gauw een enorm warme douche genomen.
Planning van die dag zou zijn: 17.00 uur klaar, zoals ik al zei, dit was niet gelukt. Ik baalde hier wel een beetje van, want Brenda en Stuart zouden voor het eten op mij wachten. Na een briefje op mijn bed gevonden te hebben, ontmoetten we elkaar om 19.30 uur. Er werd dus op mij gewacht: fijn :-)! Saam een hapje gegeten en daarna ben ik naar mijn bed gegaan om mijn duiktabel eens te bekijken. Stuart en Brenda gingen nog even een borreltje doen. Zij hoefden de volgende dag niet vroeg op.

De tweede dag bestond weer uit theorie en praktijk, maar we begonnen dit keer met praktijk. Hup gelijk het water in. Oefeningen als masker klaren, mondstuk 'weggooien' en terug zoeken, je buddy helpen als deze geen zuurstof meer heeft, gebarentaal gebruiken, etcetera, etcetera.
Wel een rare gewaarwording...alles gaat zo langzaam onder water en lachen daar beneden...? Dát moet je niet doen....dan loopt je masker namelijk vol....;-)
Werkelijk alle senario's hebben we doorgenomen. Er viel daarna ook niets meer te verzinnen.
Aan het einde van dag twee, een examen. Ook dát nog! Serieus was men wel. En dat is terecht, tenslotte draait alles om Safety, voor jou en je buddy!
Gelukkig, het theorie-examen hadden we allemaal gehaald.
Nu op naar het echte werk; op naar de Oceaan!Eerst nog een nachtje slapen....

Brenda moest ik helaas weer teleurstellen, zij had gedacht dat we deze dag wél netjes om 17.00 uur klaar zouden zijn...en ik ook...maar het liep weer anders. Stuart was inmiddels naar huis gevlogen en Brenda zou de volgende dag huiswaarts vertrekken. Daarom had ik voorgesteld samen ons 'laatste avondmaal' te nuttigen. Wel zo gezellig!
Haar favoriete eten is 'Seafood', het verbaasde me dan ook niets, dat ze dat die avond ook weer uitkoos ;-) Míjn keuze echter werd krokodil. Je moet alles een keer in je leven geprobeerd hebben. Naja, bijna alles...Krokodil viel tegen, het was net taaie kip en daarom kan ik jullie mededelen, dat dit een eenmalige actie was.
Die avond hebben we dus onder het genot van een visje en een krokodil de revue nog eens laten passeren... wat hebben we in korte tijd veel gedaan!
Brenda zwaaide ik de volgende ochtend uit, net voordat ik vertrok.
Vanaf die dag was ik dus officieel Brenda-loos :-|
Doordat ik reeds bij een groep was aangesloten, stond ik er niet helemaal alleen voor.
Mijn bus kwam kort daarna en inmiddels uitgecheckt bij Bellview.
Díe avond, zou ik namelijk op de boot zou slapen.
We werden afgezet bij de haven en liepen naar een grote boot. Al 't duik-equipment was aanwezig; deze duikpakken zagen er stukken professioneler uit, dan die in het zwembad...
Zou deze me wel passen?
Er waren velen aan boord: crew met wel z'n 10 man en daarnaast nog vele duikers die net als ons praktijk-examen moesten doen, ook een introductie-duikgroep en mensen die al een duikbrevet hadden. Kortom het krioelde van de mensen...en ook hier werden er weer een paar zeeziek...

Al gauw kregen we iemand die aangewezen werd als onze leraar die dag; een duitse jongen. Aangezien we toch gebarentaal gebruiken onder water, maakt de taal niets uit...lekker makkelijk.
Het was een beetje hectisch. Het omkleden moest snel gebeuren, want iedereen kreeg de gelegenheid twee duiken te maken die dag.
Toen wij geroepen werden, kleden we ons om. Duikpakken aan, flippers aan, weightbelt om, masker op en natuurlijk zuurstoffles op je rug. Een laatste check van je buddy of alles goed zit en werkt en toen de sprong vanaf de boot. Die sprong, dat ziet er werkelijk waar NIET uit! Men maakt een enorme, een voor je gevoel, té grote stap en dan ga je als een standbeeld het water in. Achja, iedereen doet het, dus dan is er niets geks meer aan, toch?
Even een OK-teken en toen onze groep in het water was, gingen we Down Under ;-)
Al vasthoudend aan een touw, loodsten we onszelf naar beneden. Ik was nog geen meter onder water en ik vond het al mooi! Sil, begrijp nu wat je bedoelt.
Het zicht was 15 meter, zo helder! Maar het was geen fun-duik, nee, we moesten weldegelijk oefeningen doen. Oefeningen met de snorkel, met het masker met je buddy, etc. Ik had het gevoel dat we vijf meter onder water zaten. Achteraf bleek dat we tot 15 meter diep zijn gegaan. Daar merk je dus werkelijk niets van!
Nadat we ongeveer een half uur onder water waren geweest, moesten we terug naar de boot om onze zuurstofflessen te vullen. Tot 200 bar was deze gevuld en bij het naar boven gaan zat ie ongeveer op 100 bar. Bij 50 MOET je naar boven. Na het vullen, gelijk weer het water in en nee, ik had het niet koud. De temperatuur van het water was 28 graden en het pak sloot fantastisch aan. Beter dus dan in dat zwembad met dat mannenduikpak ;-)

Tweede duik ging ook goed, daarna lunch. Er stond een salade buffet voor ons klaar en met ons volle bord gingen we op het dek zitten, fijn in het zonnetje. Karen en Erica, waren twee canadese meiden die ik tijdens de cursus had ontmoet. Samen gingen we lunchen, maar minder was het uitzicht wel....mensen die zo zeeziek zijn, dat er geen kleur meer op de wangen zat...
Eén aziatische jongen, lag al zo lang in dezelfde houding, dat Erica en ik allebei dachten van: “Hij ademt toch nog wel?” Niemand keek naar hem om en hij zag lijkbleek. Nu zijn de aziaten behoorlijk wit en doen ze er alles aan om vooral wit te blijven, maar dit zag er niet gezond uit. Erica zei: “Zou hij nog wel een hartslag hebben?” Toen dacht ik: “Dan maar even aan zijn pols voelen...” En gelukkig, daar klopte nog wat ;-)
Na de lunch, moesten we ons persoonlijk logboek invullen. Dit om het aantal duiken te vermelden die je gemaakt hebt en om te berekenen hoeveel tijd je moet wachten voordat je je volgende duik mág maken. Ook is dit handig, speciaal voor mij, voor mensen die weer gaan vliegen. Er moet namelijk minimaal twaalf uur tussen je duik en je vlucht zitten. Mocht je meerdere duiken die dag hebben gemaakt, dan moet er minimaal 18 uur tussen zitten. Dit ter voorkoming van decompresieziekte. Ook dat kwam me dankzij de KLM, bekend voor.

Die avond dacht ik op de boot te slapen, maar de administratie bleek niet helemaal goed te zijn gegaan. Sommigen bleven op het water en stapten daarom over op een andere boot. Ik ging met Karen en Erica mee naar een ander nieuw hostel in Cairns: 'Gilligans'. Dit hostel stond bekend als het meest mooie, nieuwe en gezellige hostel. Ze hadden namelijk een bar beneden met een DJ. Ook kreeg men een voucher voor het eten, dus nee we hoefden niet opzoek naar een eetplek of supermarkt. Voor twaalven gingen we slapen en stonden bijtijds op; pickup 07.30 uur.

Vandaag de laatste dag van onze cursus, kortom Praktijk-examen....brrrr
Weer een andere duik-instructeur, wederom een kiwi.
We zijn dit keer iets verder onder water gegaan en 'landden' op de bodem om onze oefeningen te doen. Ik keek zo eens naar boven en zag de boot pal boven ons hoofd. Ik dacht: “Niet echt fijn, als je in een paniek reactie snel naar boven wilt...”
Dit keer kwam de vervelende oefening aanbod van het masker helemaal afzetten, opzetten en klaren. Het lukte gelukkig iedereen evenals de andere oefeningen en zodoende zijn we geslaagd voor ons Open Water PADI-brevet! Marlene, nu jij nog :-)
Enfin, dit dieptepunt kan ik wel als tweede hoogtepunt van mijn vakantie noemen. Inderdaad daar moest op gedronken worden!
's Avonds uitgeweest in onze wel zeer enerverende bar van het hostel Gilligans, samen met nóg twee Canadese jongens. 's Ochtends vroeg uit de veren, want Karen werd opgehaald voor een tour naar Port Douglas...weer om 07.30u. Ja, ik kón blijven liggen, maar na die wekker, het moeizame opstaan en het afscheid nemen, was ik toch niet meer in staat mijn ogen dichtdoen.

Ik ging die dag, op zoek naar een ander hostel, want ik wilde nu toch echt eens een kamer voor mezelf alleen! Afscheid genomen van Erica en toen gezocht op de 'Esplanada'. Al gauw eentje gevonden en heerlijk alles uitkunnen stallen in mijn eigen kamer! Luxe en goed geïsoleerd was het niet, maar hoefde me niet druk te maken over stopcontacten, spullen die zoek raken en anderen die mijn rust zouden verstoren. Uitgebreid ontbeten bij een tentje op de hoek en besefte toen pas, dat ik helemaal alleen was. Nou ja, alleen...'s Middags dacht ik: “Ik ga lekker naar een zwembad voor een duik en wil van de zon genieten”. Ik begon al aardig goed te wennen aan het alleen zijn en bedacht mezelf te verwennen met een ijsje.
Net op het moment dat ik aan het lopen was op de boulevard, hoorde ik : “Meriam”. Bleken Anna & Ed, daar op het grasveld te liggen. Toen dacht ik: “Zie je wel, je bent nooit alleen”.
Uiteraard leuk om hen weer te zien. Even bijgekletst en hun verteld dat ik die avond met Ester had afgesproken....die was inmiddels ook in Cairns beland en we zouden samen gaan eten.
Ook Brett was in Cairns. Die zouden we niet zien, want die was net als ik met een duikcursus begonnen.

Wederom afscheid genomen, maar ja...voor hoe lang ;-) We komen elkaar tenslotte zó vaak tegen...
Na geskypt te hebben met mijn ouders, ben ik rond 20.00 uuur naar de Mc Donalds gegaan, dé plek waar ik met Ester af had gesproken. Terwijl ik zat te wachten, kreeg ik van Ester een berichtje, dat ze vijf minuutjes later kwam. Ach, genoeg vermaak om me heen met mensen kijken en muzikanten! Ineens zag ik Erica voorbij lopen. Wat een toeval...
Ik wist dat ze zich opgegeven had om met een vissersboot de zee op te gaan. Ze had reuze krabben gevangen én opgegeten, een opzwellende, giftige japanse vis vast gehad en zelfs krokodillen gevoerd en van dichtbij gezien. Ze had filmpjes van haar laten zien, die er echt spannend uitzagen. Niet verkeerd, zo'n uitje! Ik vroeg haar of ze al had gegeten. En zodoende sloot zij zich bij ons aan. Toen kwam Ester en gingen we eten bij een Irish Pub. Een drukte van jewelste, want de gasten van haar hostel, konden namelijk een voucher bemachtigen bij de receptie om zodoende daar voor een prikkie te kunnen eten. Nee, niet een lullig worstje ;-), maar keuze uit vijf hoofdmenu's.

Na het eten Erica gedag gezegd. Ester en ik zijn nog even naar de bar van Gilligans gegaan. Zij was heel nieuwsgierig wat dat nu was...toch wel een heel bekend hostel en zodoende daar een drankje gedaan en uiteraard een paar kiekjes gemaakt, want Esterrr is een ware Paparazzi :-)
Plannen besproken, wat te doen na Cairns. Zij wilde nog een jungle tour doen en ik zou doorvliegen naar Melbourne, mijn laatste ' nieuwe' stad. Eén ding was zeker...we zouden elkaar wéér zien.
Want vanaf Melbourne vlieg ik door naar Sydney, om terug te vliegen naar huis. En daar zou ik aan komen, heel toevallig op de dag dat ook zij daar aan komt...LEUK, weer een date! :-)

“Nou Ester, tot in Sydney en welterusten!!”