Fraser Island

Het was even stil. Had daar zoveel te doen :-)
Inmiddels ben ik weer terug in Nederland en aan het werk.
Stug ga ik door met mijn verslagen.
Als ik ergens aan begin,dan maak ik het af!

Om terug te komen op mijn laatste verhaal...nee, geen probleem wij stonden weer om 05.30 uur naast ons bed...het begint normaal te worden! Alles in kannen en kruiken, want wij hadden alles goed geregeld, of....
Douchen, tassen herpakken (iets wat je constant hier doet), sleutels en lakens inleveren.
Alles ging goed op één ding na en dat is nu net het belangrijkste voor mij; het ontbijt!

Wij dachten er goed aan te doen de avond ervoor wat te kopen, zodat we niet met een lege maag hoefden te vertrekken. Dit in de koelkast gelegd, omdat het op onze kamer veel te warm was.
Ik wilde als 'laatste actie' ons ontbijtje uit de keuken halen.
Wat bleek nu, hadden ze de keuken op slot gedaan!
Aangezien ze pas om 07.00 uur weer beginnen met werken, kon ik niemand benaderen om deze te openen. Tot 2x toe ben ik rond het gebouw gelopen om nogmaals aan de deur te voelen en om te kijken of er echt geen andere mogelijkheid was om het gebouw binnen te kunnen komen. Het frustreerde me, dat ze vergeten waren ons deze info te geven. Je denkt je zaakjes goed geregeld te heben en dan loopt het weer anders. Wat ik al zei het gaat nooit zoals je wilt, ook al bereid je het zo goed voor!
Ik merkte wel een open raam op.....
Inderdaad, bijna een poging tot inbraak gedaan, puur uit overlevingsdrang, haha
Blijkbaar toch menselijk, zo'n beestachig instinct, haha.

Jammer, dan maar even snel langs de '7eleven'. We liepen richting de benzinepomp, waar we met de organisatie 'Dropbear' afgesproken hadden . Steeds meer mensen verzamelden zich daar; Zwitsers,Engelsen,Zweden,Spaanse, Ierse, Noren en wij ...wij vertegenwoordigden Nederland. Al snel contact met Ester, de Spaanse, die al een aardig woordje Engels kon spreken.
Er stonden drie four-wheel-drives klaar. Voordat we in gingen stappen, kregen we eerst nog twee enorm lange filmpjes te zien. Deze gingen over de natuur, die we in ere dienen te houden op het eiland, en ook over hoe te rijden met een 4 x 4. Op asfalt gaat dat namelijk stukken makkelijker dan in het zand. Na deze veiligheidsvoorschiften in acht genomen te hebben, zijn we vertrokken. Brenda en ik hadden het geluk in een soort van busje te zitten. Wij zaten niet luxe, breeduit op een fijne zachte sofa, maar 'cosy' met zijn achten tegenover elkaar op een harde bank :-) Schept een band.
Enfin...op weg naar 'Fraser Island'.

Fraser Island; 123 kilometer lang en 22 kilometer breed. Met een oppervlakte van 184.000 hectare is dit het grootste zand eiland van de wereld!
Dit eiland staat net als Uluru (Alice Springs) en the Great Barrier Reef op de World Heritage list. Zeer de moeite waard om te bezoeken, dus.
Het bevat witte stranden, gekleurde rotsen en meer dan 100 zoetwater meren. Frayser is de enige plaats in de wereld, waar grote regenwouden gevonden zijn, die op zandduinen groeien op een hoogte van meer dan 200 meter.

De rit verliep voorspoedig en na zo'n drie uur rijden kwamen we op de bestemming aan. Eerst nog met de ' ferry' naar de overkant (voor de Zeeuwen onder ons: het leek het veer van Vlissingen-Breskens wel) en toen crossen over het zand! We werden 'gedropd'...het heet niet voor niets 'Dropbear';-) bij een plaats waar we een stuk mochten lopen door bossen en duinen, net zo lang totdat we aan een soort van oase aankwamen. Onderweg, Lot daar komt het, liepen we tegen enorme spinnewebben en dus spinnen op! Je hebt ze hier in alle soorten en maten. Ik heb me laten vertellen, dat je zelfs spinnen hebt die kunnen springen. Dat vind ik iets minder. Gelukkig zijn die ver van mij vandaag gebleven. Na een fijne wandeling, een duik genomen in het water.
Catfish volop... Na deze activiteit, naar onze kampeerplaats gegaan, waar we onze tent op mochten zetten. Voor Brenda, de eerste keer kamperen!
Nog even een huishoudelijke mededeling: “Douches, uhm er IS een tentje, maar met een heeeeel klein straaltje. Advies gebruik de oceaan. Toilet, liever in de natuur....”
Het stikte er van de vliegen en ze waren GROOT! Gelukkig verdwenen deze zodra de zon onder was gegaan. Toen het tentje opgezet was, kon het feest beginnen. De BBQ werd aangezet en iedereen was welkom om mee te helpen met het bereiden van het diner. Zo hadden we een 'snijteam', een kok en hulpkok en uiteraard moest naderhand de afwas worden gedaan. De sfeer was al gauw heel goed. Eten smaakte prima en de avonden waren zeer gezellig. Op het strand onder een enorm mooie en heldere sterrenhemel, genoten we van ons drankje, van elkaars gezelschap en gitaarmuziek. Bijzonder! Ook hier werd het weer laat en uitslapen was er niet bij. De zon brande al vroeg op onze tent en om 06.30u stond ik er dan al naast. Zoals reeds gezegd, eerst 'gedoucht' in de oceaan en vervolgens een klein ontbijtje genuttigd. Er was pindakaas :-)
We zijn drie dagen lang van zout naar zoetwaren plaatsen gegaan, hebben kokkels gezocht op het strand, zijn naar een uitzichtpunt gereden, etc.
Met een Engels stel, Ed & Anna, de Spaanse Ester, een Engelsman Brett en twee Duitse meisjes Ina & Jade klikte het goed. Besproken wat hun verdere plannen waren.
Grote kans, dat we elkaar gedurende onze verdere trip ergens aan de oost-kust tegen konden komen. Leuk!

Bij een prachtig zoetwater pretpark...zo leek het wel...hebben we heerlijk het zoute water van ons af kunnen spoelen. Dat voelde echt heel luxe.
We liepen rustig door het kabbelende water, maar toen ineens...
We hoorden iemand schreeuwen: “A snake, a snake” en ik zag daarwerkelijk iets roods achter hem aanzwemmen. Aangezien ik ooit in Frankrijk zoetwaterslangen heb gezien, geloofde ik het direct. En je eerste ingeving is: 'wegwezen', want je denkt dat ie giftig is.
Binnen een mum van tijd, was iedereen gealarmeerd en gevlucht voor 'de slang'. Ook ik sprong als een gek uit het water...alleen de oever was vanuit het water iets hoger dan ik had gedacht. Ik kwam wel op het droge terecht, maar verloor mijn fototoestel. Ik zag dus letterlijk mijn vakantie in het water vallen. Een paar seconden erna, werd duidelijk dat het een geintje was. De gids had een rood lint met een touw om zijn enkel gebonden. Leuk geintje, maar helaas niet zonder gevolgen.

Ik had dus een natte camera, die niet zo van water houdt. Ene Peter uit onze groep bleek als manager in een fotozaak te werken en liet me weten, dat ik geluk had dat het in zoet water was gevallen. Zout water, had mijn camera gelijk verwoest. Ik mocht het zo'n 24 uur niet meer gebruiken en moest mijn chip en mijn batterij er uithalen, om het zodoende te laten drogen. Balen deed ik natuurlijk wel, want ik kon een hele dag en misschien wel langer, geen foto's maken en dat doe ik nu juist zo graag. De tip van Peter, volgde ik op en na een dag durfde ik het weer aan. Wonder boven wonder kon ik weer foto's maken en de rest van de foto's, die stonden er nog op!!

Op de dag van vertrek heb ik nog een kort stukje gereden...achteraf toch jammer, dat ik dat niet wat vaker heb gedaan...plankgas geven, zonder dat je vooruit scheurt, best apart...
Maar als je hoort dat bij een ander groepje de auto beschadigd was, door de takken waar we dicht langs reden, dan ben ik aan de andere kant juist blij dat ik niet achter het stuur zat.
Zij mogen nu voor de kosten opdragen; beetje zuur.
Ook zijn we de laatste dag nog naar een andere zoetwater plek toegereden. Een ware Blue Lagoon. Kristalhelder water, waar gesnorkeld kon worden. En als je daar geen zin in had, dan was het zonnetje sterk genoeg, om je na een duik op te laten drogen op zachte zand.

Enfin, na drie dagen aan het strand, geweekt te hebben in het zoete en zoute water en al crossend van A naar B te zijn gegaan, werd het tijd om te vertrekken. Vanwege de mensen die we ontmoet hebben en het leven in de natuur, kan ik dit wel als één van de hoogtepunten van onze reis beschouwen.
Brenda, heeft zich goed door deze proef heengeslagen.
Make-up, dat was verleden tijd, schone kleren...even ruiken en dan denk je “Dat kan nog wel even”, het strand namen we mee in onze tent, de 'horzels' beten je tot bloedens toe en jezelf voelde je alles behalve schoon. Meer dan 'back to basic' kon het niet. Ja, je wordt steeds makkelijker, zeg maar. Maar uh Brenda; chapeau...ook al wil je vanaf nu NOOIT meer kamperen ;-)

Op naar Hervey Bay.