Going to Katoomba!

Ja, " 't Wake Up Hostel"...Brenda was de dag daarvoor al aangekomen. Zij was gesetteld en uitgerust, dacht ik...
Na het ontbijt liet ik haar weten even te willen liggen. Zo'n drie uur zou voor die dag genoeg zijn. Als ik er om 13.00 uur niet uit was, zou ze naar boven komen om me te wekken. Het was een kamer met acht man. Toen ik binnen kwam lagen er nog twee te slapen.
Installeerde me en ben gelijk in slaap gevallen. Af en toe hoorde ik wat gerommel, de één werd wakker, bij de ander werd nieuw beddengoed verstrekt. Enfin stoorde me er niet aan. Toen het 13.00 uur was zag ik Brenda op de kamer en zij lag ook gestrekt, Het was een wat onrustig nachtje geweest vertelde ze me en met het tijdsverschil in je benen, kon ze ook nog wel wat slaap inhalen. Wekker weer opnieuw gezet... nog een half uurtje later dan. Maar wat beek nou, die wekker was helemaal niet gezet en ik was ' heel ver weg' , tot ...ja tot er om 15.00 uur uit de luidspeakers een "zachte' stem ons met een decibel van meer dan 80 even wat mede deelde:

" WAKE UP, WAKE UP, WAKE UP GUYS, SOCCER START'S WITHIN HALF AN HOUR! WAKE UP, WAKE UP, WAKE UP!!!!

Ik zat rechtop in mijn bed. Zo'n wake up call heb ik nog nooit gehad ;-) Ach ja, ik moest er toch uit. Dankzij 't niet bewust zetten van mijn wekker een paar uur in kunnen halen. Maar onrustig was het wel. Eenmaal gedoucht kwam ik er achter dat het tiener-gehalte erg hoog was. In onze slaapzaal slingerde de troep ' everywhere' en als jezelf niet redelijk geordend uit je 'tas' leefde, dan moest je je echt afvragen of dat truitje nu van jou of van je buurvrouw was :-)
Hoezo wordt dit aanbevolen door de Lonely Planet?

Met Brenda trok ik er 's middags op uit naar het Hyde park. Daar wat genuttigd en mekaar was beter leren kennen. Gelopen richting de haven om The Opera House en de Harbour bridge van dichtbij te bekijken.
Terwijl jullie je op het ijs bevonden, stonden wij met 23 graden aan de andere kant van de wereld... En 't gekke is, zo voelt dat helemaal niet. Overwogen een optreden bij te wonen in het Opera House, maar gezien onze backpack-outfits zo op de 1e dag, maar niet gedaan... Gegeten aan de haven, genoten van t luxueuse uitzicht en geproost op onze vakantie. In één klap vergeet je de ellelange reis. 's Avonds laat, uurtje of 01.00 uur onze slaapzaal opgezocht. Men lag al te slapen. Dus we dachten, een rustige nacht wellicht? Nou nee, de eersten gingen er al om een uurtje of 04.00 uur uit. Geknisper van plastick tassen, zaklamp die voor de nodige verstoring zorgde en tot overmaat van ramp werd er uitgebreid met deodorant gespoten. Jullie begrijpen, de deo-aroma kwam je tegemoet. Om 06.00 uur stond de volgende op, dus ik en Brenda, stonden al om 09.00 uur op ...slapen doen we een andere keer wel :-/
Ontbeten buitenshuis bij een wel heel bijzonder tentje, hè Brenda ;-) De lange wandeling MET backpack was het dubbel en dwars waard...NOT!

Die dag de trein gepakt naar Katoomba: Op naar de Blue Mountains! Treinreis verliep voorspoedig, we passeerden schattige stationnetjes . De reis duurde twee uur en dat voor maar acht Australian Dollars. Terwijl de 13 minuten durende rit van de luchthaven naar Centraal, 16 Australian Dollars was... Niet helemaal in verhouding, wel?
Grappige in de trein was, dat je van een twee-zitter een vier-zitter kan maken. De rugleuning was verstelbaar van links naar rechts, ook handig als je je buren niet mag ;-)
We kwamen aan in Katoomba. Het weer was niet om over naar huis te schrijven. Lange broek, jas en dichte schoenen, was geen overbodige luxe, helaas.
Die dag naar het attractiepark Scenic World gegaan, wat ik als tip van Pe had gekregen...Net op de valreep, want het was bijna sluitingstijd. Hierbij hebben we een tocht gemaakt met een kabelbaan, die over een ravijn ging met uitzicht op The Tree Sisters, drie spitse bergtoppen naast elkaar.Ook hebben we daar de steilste treinrit ter wereld afgelegd. Vervolgens gewandeld over plankieren door het regenwoud tot aan een station van een kabelbaantje waarmee je over de boomtoppen heen weer naar boven wordt gevoerd. Maar Pe, zo spectaculair als dat ze in het krantenknipsel schrijven, is het niet hoor. Je suist niet naar benenden maar gaat geleidelijk aan naar benenden. Eerlijk is eerlijk, hij was wel héél stijl.
Omdat het al 17.00 uur was geweest, hoopten we nog een bus te kunnen pakken terug naar Katoomba. Een Engels stel dat ook naar Katoomba ging, was zo lief ons een lift te geven...Toevallig hadden Brenda en ik het er net over gehad...: " Zou leuk zijn, dat ook eens mee te maken." Zo zie je maar, het komt ons gewoon aanwaaien...

Etenstijd brak aan en zochten een leuk plekje uit. Maar het restaurantje dat we vonden sloot om 18.00 uur. Dan maar de Italiaan.
Niet bijzonder, maar wel een gezellig tentje, waar het druk was én eentje die nog open was...de meesten sloten namelijk al rond die tijd; vreemd!
Na het hapje nog eend drankje gedaan. Eerst in een bar met ' live music'. Daar een wijntje met een watertje besteld...altijd water bij de wijn doen, hè ;-)
Het leuke in Australie is, dat je geen Spa blauw kan bestellen, maar er staat een watertap, waar je ten alle tijden zelf gratis gebruik van mag maken. Een ware uitkomst voor de zuinige Hollanders. Ja, het is kraanwater, maar dat kun je hier gerust drinken. Helaas werden Brenda en ik rond 00.00 uur een beetje weggekeken. Tafels werden schoongemaakt en onze glazen trok men bijna uit onze handen...of we dus weg wilden gaan...Voelde niet echt gastvrij. Enfin, die bar sloot en we dachten...is er uberhaupt nog wel iets open? Na nog één drankje ' elsewhere' te hebben gedaan, gingen we terug naar ons ' YHA hostel' om nu eens goed onze slaap in te halen. Op onze rustige kamer die bestemd was voor zes personen, is dat goed gelukt...wij lagen daar namelijk met zijn tweeen; luxe!
Uiteindelijk 10 uur gelegen, we hadden het nodig!

Volgende dag,wilden we een bushwalk gaan doen door de Blue Mountains, zo genoemd vanwege de blauwe gloed van de eucalyptusbomen.
Gelopen naar beneneden, waar we bij het informatie-punt konden beginnen met onze ' walk' . Na de beste route bekeken te hebben, gingen we op pad.
Maarrrrr....we hadden nog geen 100 meter afgelegd, of het begon te druppen. Het druppen ging over in storm en de storm ging over in onweer...en dàt wil je niet in de ' bush bush' . Ik was lichtelijk gefrustreerd..ons plannetje viel in duigen...gelukkig kwam Brenda op het luminuese idee een bakje koffie te doen...wie weet is het over een uur over. Zo gezegd, zo gedaan en jawel het werd droog. Onze wandeling konden we vervolgen en zo hebben we vier uren lang een adembenemend uitzicht gehad.
We waren heel blij dat we dit hadden gedaan, genoten van de natuur; echt een aanrader!
Uiteindelijk kwamen we uit bij het plaatsje Leura, wat door velen als een idyllisch plaatsje wordt omschreven. Maar hoezo? Het plaatsje was niet groter dan 1 straat, met een totale lengte van 300 meter en rond etenstijd was alles gesloten! Was het omdat het zondag was? Blijkbaar willen de Australiers graag naar huis en hebben ze genoeg verdiend...' strange'!
Besloten met de trein terug naar ' huis' te gaan en tijdens onze wachttijd heerlijk genoten van het zonnetje op het station. Wegens de storm ook vanwege van de dagen ervoor reden de treinen niet volgens de dienstregeling...rara, waar doet me dat aan denken...? Na 1.5 uur gewacht te hebben, besloten we maar de taxi te nemen....

Gegeten bij de Koreaan...dàt was een aarader en drankje gedaan in een ander barretje dan de dag daarvoor.
Toch af en toe apart volk die Australiërs; inderdaad ' no worries' hoor je de hele dag, groeten doen ze je echter niet op straat, als je dat wel doet, krijg je een wat verwarde blik. En in de bar aan de praat geraakt met een groep jongens, waarvan één aan ons vroeg: " How do you feel about buying us a drink?" Nou ben ik heel geëmancipeerd, maar is dat niet de omgekeerde wereld? Bleek dat ze genoeg shotjes hadden besteld, althans dat vonden de mensen achter de bar, en daarom zouden ze wellicht via ons nog aan een shotje kunnen komen...? ' Sorry guys!'

Volgende dag ontbeten in, jawel het zonnetje; fijn! Verslag getypt, uitgecheckt en met de trein terug gegaan naar Sydney. Treinreis was echter weer een ramp, want ook die dag reden ze niet volgens plan. We werden als haringen in een ton vervoerd, moesten twee keer uitstappen, omdat ze dachten dat de bovenleidingen waren beschadigd? Toen ze wisten dat dit niet het geval was, kon het hele ' zootje' na een half uur gewacht te hebben, weer in exact dezelfde trein instappen...Hoe dan ook, we hadden waar voor ons geld: acht Australische Dollars voor een vier uur durende rit. Liever toch iets meer, voor een minder lange rit..denk ik zo, maar goed.

Gelogeerd in het ' Bounce Hostel', op aanraden van andere backpackers. Het ' Wake Up Hostel', hielden we voor gezien...;-)
We hoopten op een net zo luxe kamer als in Katoomba, maar nee...dit was wederom een kamer met acht mensen. Bij het inchecken kregen we te horen, dat er die avond gebarbequed werd op het terras en dat we daar ook gebruik van mochten maken. Heel fijn, want het leven hier is niet zo goedkoop.
Brenda en ik hadden trek en verheugden ons op een heerlijke BBQ on ' the rooftop'. Maar,wat over was, was een worst met brood en curry. Pap, jij doet het echt véél en véél beter!!

Die avond Sydney ingetrokken, om nog even te flaneren door deze wereldstad. Over de Harbour Bridge gelopen en ook hier genoten van het uitzicht.
Werom een onrustige nacht gehad, omdat er één jongen ons wakker had gehouden met ...jawel weer flink wat gesnurk.
LL, hoor toch liever jou gesmak...:-)
Eén van onze ' roommates' kon het niet meer aanhoren en heeft hem wakker geschud: " Sorry mate, your snorring." En weer sloot ook zij af, met : " No worries!" Daarna was het gelukkig ...STIL....

Volgende dag tas ingepakt en vertokken met de nachtbus naar Byron Bay.
' Talk to you later'.....

Lfs Meriam