Soms zit t mee, nu zit t tegen :-(

Hallo,

Hier dan mijn eerste reisverslag en inderdaad er ging wat mis.
Allereerst superbedankt voor jullie reacties, echt ontzettend leuk!
Vandaag inmiddels mijn zesde dag, dat ik onderweg ben, maar pas mijn vierde dag hier in Oz.Heb inmiddels het nodige meegemaakt en kan het dus niet allemaal in één verslag verwerken en DAT wilde ik nou juist in eerste instantie wél doen.Tja, ga het nu even anders aanpakken, begin bij het begin en zal voorlopig even achter de feiten aanlopen :-(.

Even een korte inleiding...
Eén van mn voordeeltjes van mijn werk is, dat ik standby kan vliegen oftewel vliegen Indien Plaats Beschikbaar (IPB). Het ticket kan niet alleen heel vroeg , bij wijze van een paar uur van te voren, geboekt worden, 't geeft tevens aanzienlijk veel korting op de ticketprijs. Ook al levert dat soms de nodige stress op, graag maak ik gebruik van deze gunstige arbeidsvoorwaarden.

Op 7 februari checkte ik in voor de vlucht naar Sydney via Dubai op Schiphol.
Ondanks de sneeuw en de uitval van treinen wonder gelukkig op tijd aangekomen.
Voor vertrek, zoals mijn zus al aangeeft, een reisgenoot gevonden via internet, Brenda. Zij had net als ik korte termijn plannen om naar Australie te gaan. Omdat onze plannen globaal met elkaar overeen kwamen, afgesproken samen op Sydney aan te vliegen en vanaf daar verder te reizen...for the time being, want zij blijft circa een week korter dan dat ik hier zit. Afgesproken samen een koffietje te doen achter de douane, om alvast in de vakantie-stemming te komen. Helaas viel dit plannetje in duigen, want de gate was bij haar reeds geopend, waardoor ze eerder kon boarden, dan dat ik er was. Even voor de duidelijkheid, we hadden niet dezelfde vluchtroute gepland naar Sydney. Zij via Hongkong en ik via Dubai.

Enfin, nog even elkaar ontmoeten voordat je uren onderweg bent, zat er dus niet meer in. Een telefoontje volstond op dat moment en ben net als haar naar de gate gelopen. Ruim van te voren melde ik mij bij de balie en kreeg te horen, dat de vlucht overboekt was, oeps.
De stand was -6 met andere woorden zes mensen overboekt.Vanwege vele
no-shows, dat zijn passagiers die niet op komen dagen, verkoopt ook de KLM meer tickets dan dat er stoelen zijn aan boord. Dit uit commercieel oogpunt; gunstig voor de passagiers en gunstig voor de KLM.
Naast de overboeking, was ik niet de enige IPB-er. Nog één meer, dus dat zat ook niet echt mee.
Ja, de vlucht stond er eerst zo goed voor, ik had er nog naar gekeken!Tja.. De andere IPB-er was een man...niet dat dat uitmaakt, maar toch...Het aantal passagiers was behoorlijk, het boarden ging maar door. Enfin, beleefd praatte ik met mijn ' lotgenoot', in de tussentijd hopende dat we allebei mee konden gaan.
Maarja misschien is er maar plek voor één en wie mag dan mee? Na lang wachten , werden we als laatste naar voren geroepen. De gate-agent vroeg: “ Bent u bereid op een klapbank oftewel een crewseat te zitten?” Ja”, zeiden we beiden in koor! Dan ga ik de crew om toestemming vragen.
Blijkbaar waren alle stoelen bezet. Geeft niet, mee is mee. Na even duimen gedraaid te hebben, mochten we doorlopen; super!De Purser wees me een plaatsje toe bij de deur voor in het vliegtuig en de andere IPB-er mocht achter in het toestel plaatsnemen.

Beetje ongemakkelijk voelde ik me wel, want je staat toch in de weg in de galley.
Maar, toen ik daar stond werd ik door de jongens van de cockpit opgemerkt en vervolgens vroegen ze me of ik niet liever voorin wilde zitten bij hun. Dat aanbod sloeg ik natuurlijk niet af. Uiteindelijk, ondanks de geplande overboeking, een mooi plekje met een magnifique uitzicht gehad. Ik kan jullie vertellen, een plaatje, dat ijs vanuit de lucht.

De vlucht vloog voor bij, zo na een hapje, drankje en gesprekje. Heb de jongens "vereeuwigd" , oftewel een foto van hun gemaakt en was de gehele crew erg dankbaar dat ik met hun mee mocht vliegen. Na de landing snel een handje gegeven en als eerste het vliegtuig uitgestapt om met spoed door te lopen naar de volgende ' gate' .

Dubai heeft een vrij grote luchthaven. De transferbalie van Emirates, was dan ook ruim 20 minuten lopen. Daar een instapkaart gehaald en me snel naar de volgende gate begeven. Met een lach op mijn gezicht meldde ik me bij die balie, had tenslotte al de nodige ervaring met IPB-en...;-)
Weer kreeg ik te horen dat de vlucht overboekt was, maar ja daar schrok ik niet meer zo van.... Geduldig wachtte ik nog met 2 andere IPB-ers. Om 01.40 uur zou de vlucht vertrekken, maar om 02.00 uur kwamen er nog hordes mensen aanrennen. Deze waren met hun vorige vlucht vertraagd waardoor ze moesten haasten om hun connection-flight te kunnen halen. Toen ik om 02.15 uur weer een groep transit passagiers aan zag komen rennen, zakte de moed me in de schoenen. Ineens was ik niet meer zo zeker van mijn zaak, mee te kunnen. En helaas, mijn gevoel had het bij het rechte eind. De gate werd gesloten en ik kreeg mijn boarding-card terug met de melding: “ Sorry, tomorrow will be the next flight.” :-( Niet leuk, maar misschien toch wel goed, dit mee te maken...dan waardeer je het tenminste weer!

Nou,daar stond ik dan met mijn goede gedrag. De andere twee IPB-ers gingen naar familie in Dubai en nee....ik werd niet uitgenodigd! Mijn eerste gedachte was, “ Hoe gaat dat nu met mijn bagage, moet ik die weer op halen en daarmee rondzwerven tot morgen of hoef ik niets te doen?" Dus hup terug naar de transferbalie en daar de nodige handelingen verricht. Bagage bleef ingecheckt en zou aan boord gebracht worden bij de eerstvolgende vlucht. Dat was mijn volgende poging. Het was inmiddels 03.00 uur 's nachts lokale tijd.
7 Uur later mocht ik weer paraat staan.
Ja, wat ga ik nu doen op deze enerverende luchthaven gedurende de nachtelijke uurtjes?
Het werd een :Starbucks-je, stelde mijn thuisfront op de hoogte, las de Linda (dankjewel Sandra), mensen gekeken en...vooral veel gehangen, sorry mam.
Zag andere transit passagiers die ook op hun volgende vlucht moesten wachten. De een lag met zijn mond open, de ander wist zichzelf in de foetus-houding te krijgen. Een verliefd koppel lag al stevig snurkend (let wel: ZEER stevig snurkend!)verstrengeld in elkaar en dat gaf zo'n oorverdovend geluid, dat ik dacht: “ Hoe kun je hier NIET wakker van worden? Is het niet van het geluid dan wel van de trilling...;-)
Andere mensen liepen verdwaasd rond en staarden me aan van:
“ wie-, wat-, waarben ik. nl....."
;-) Ook ik wist van gekkeheid niet meer wat te doen en heb toen mijn hoofd maar op een armleuning gelegd in de hoop in slaap te kunnen vallen, maar NEE, dit was niet gelukt.

Het werd alweer snel levendig op de luchthaven, tja 24/7, he? Enfin, na een flinke stoot cafeine, liep ik 7 uur later weer naar de volgende gate en passeerde toen een hotel...moest gelijk aan jou denken, Sil, je had het nog gezegd. Vanaf dat moment had ik mezelf beloofd te trakteren op een hotel-stop als ik met de volgende vlucht weer niet mee zou kunnen.Eerlijk gezegd, keek ik wel rijkhalzend uit naar zo'n fijn bed!
Maarrrrr mijn geduld werd beloond. Al voordat iedereen was ingestapt, kreeg ik een stoel: YES!!
Wat snel, ik kon die dame die mij dit mede deelde, wel zoenen!

Daar ging ik dan, op naar Sydney met Emirates.
Aan boord, zat ik naast twee dames. Al snel kwamen we met elkaar aan de praat. De ene was woonachtig in , jawel, Brabant, Boxmeer en was 19 jaar. Ze ging stage lopen in Auckland bij een melkveehouderij, dat verzin je toch niet?
De andere dame was in de 70. Zij had net haar dochter uitgezwaaid, die in Dubai woont, ook niet bij de deur. De oudere dame gaf veel tips over Australie en vertelde vroeger zelf ook veel gereisd te hebben.
Het meisje van 19, Manon, was na de vlucht uit Dubai al helemaal van de kaart. Geen benul van tijd en vroeg zich af, waarom ze dit zichzelf aan deed. Ze heeft wel tig keer aan me gevraagd, hoe laat het was, hoe lang we al onderweg waren en hoelang ze nog moest vliegen. Het afscheid van haar familie viel haar redelijk zwaar en troostte zichzelf met het feit over 2,5 maand weer terug te zijn...
Toen we bijna bij Sydney aankwamen zij ze: “ Oh nee...nu moet ik nog eens 5 uur...” Ze zag zo in en in wit, had echt het gevoel alsof ze ieder moment in kon storten...Omdat ik zo met haar te doen had, drong ik haar aan bij de landing in Sydney mijn Dextro aan te nemen...dan, kreeg ze wellicht weer wat energie...Enfin, heb ik me toch nog een beetje om een soort van klein zusje kunnen bekommeren...

Eenmaal uitgestapt kwamen we bij de douane aan; lange rijen, maar het ging vrij snel. Bagage was er ook in een mum van tijd; godzijdank was deze door alle commotie niet kwijtgeraakt.

Met de trein naar het 'Wake Up hostel' gegaan en daar ontmoette ik Brenda...weliswaar een dag later, maar toch :-) Ik wist echt niet meer hoe te zitten, want ja na zo'n 30 uur reizen kon ik maar aan een ding denken...een bed! Uit fatsoen en om in het ritme te komen, toch effe ontbeten en daarna snel naar boven gegaan. Was even vergeten, dat het een kamer was voor acht personen...
De naam van het hostel doet zich eer aan...Waarom? Dat lezen jullie in het volgende verslag...haha

Liefs Meriam