Melbourne

Na de 'sprong in het diepe' te hebben genomen, ging ik op weg naar de volgende en tevens laatste nieuwe bestemming: Melbourne.
Inderdaad, ik wilde heel graag naar Tasmanië en was er stellig van overtuigd daar naar toe te gaan....
Ondanks het feit, dat ik de hele oost-kust had afgereisd (zo'n 3390 km!) in ruim drie weken tijd, dacht ik Tasmanië nog wel 'even' te zien, maar tot mijn grote spijt is me dat niet gelukt. Logistiek was het niet handig en ook qua tijd zat ik krap. Aangezien je vanaf Cairns alleen Hobart (de hoofdstad van Tasmanië) via Melbourne kon bereiken en ik nog zo'n vier dagen over had, viel mijn keuze op 'niet doorvliegen'en dus blijven in Melbourne. Ook binnen Australië wilde ik per vliegtuig stand-by reizen. De gok tot Hobart te gaan en via Sydney terug te vliegen, durfde ik niet te wagen. Want de kans 3x niet mee te kunnen, dat leek me 'too much'.
Nee, ik koos dit keer voor meer zekerheid. Van een grote groep mensen hoorde ik dat Melbourne echt een hele leuke stad is. Het mag dan niet de hoofdstad, maar wel de grootste stad van Oz zijn...het is er levendig, veel live-music, een gezellige haven en binnenstad, veel musea en de stad doet zich aan als klein en kneuterig, terwijl het toch zo'n 3,7 miljoen inwoners telt.

Rond 13.00 uur had ik vanuit Cairns een pick-up met de bus genomen richting de luchthaven. Ingecheckt via de self-check-in. Ik dacht dat het weer heel spannend zou worden of ik mee kon of niet, maar ik kreeg gelijk een stoelnummer. Ik wist daarom al zeker, dat ik mee kon. Na een beetje rondgelopen te hebben op de luchthaven, konden we 'boarden'. Ik was ergens achter in het vliegtuig geplaatst....Als ik aan het werk ben, zeg ik altijd tegen de mensen die daar met een sip gezicht plaatsnemen: “The best place in het plane!” Simpelweg, omdat je overal dichtbij bent: toilet, nooduitgang én je wordt als eerste geholpen aan een natje en een droogje... :-)
Het maakte mij in ieder geval niet uit waar ik zat....IK WAS AAN BOORD! Na drie uren gevlogen te hebben, landde ik weer. Tijdens de vlucht had ik in mijn 'bijbel' oftewel mijn Lonely Planet gekeken of er een goed hostel was in de stad en hoe ik daar naar toe moest gaan. Eenmaal mijn backpack weer terug, belde ik het hostel dat mij een goede keus leek om te kijken of er plaats was. Ja er was nog plaats...op een vijf-persoons kamer. Ik wilde mezelf trakteren op een één-persoonskamer, maar veranderde al gauw van mening toen ik hoorde dat ze daar 160 AUD voor vroegen. Zodoende de vijf-persoonskamer geboekt en gekeken hoe ik er moest komen.

De bus naar het centraal station was de beste optie. Vanaf dat punt overgestapt op een kleinere bus, omdat een touringcar te groot is om door de stad te kunnen manoeuvreren. Ik werd afgezet op een punt waarvandaan ik eenvoudig het hostel te voet kon bereiken. Toen ik door de stad liep gaf het me zo'n ander gevoel dan Sydney, veel beter eigenlijk. De stad deed niet zo amerikaans aan en er waren veel meer mensen op straat en ook tot laat. In het park werd een film gedraaid, waarbij men zelf proviand mee kon nemen. Al picknickend zat men dus een film te bekijken in de open lucht. Gezellig, daar hou ik van! Eerlijk is eerlijk, het was er wel stukken kouder dan in Cairns. Ik denk dat het zo'n tien graden minder warm was. De jas kon weer aan. Ja jammer, maar nog steeds een prima temperatuur. Mijn hostel was in een gebouw geplaatst waarbij ik eerst de lift moest pakken om zodoende op de 6e verdieping in te kunnen checken, want op de hoogste verdieping was de receptie. De check-in verliep voorspoedig en ben gelijk die avond bij de receptie gaan vragen naar de mogelijkheden om een tour te boeken naar 'The Great Ocean Road'. Wat voor mij een must-see was, waren de koala's en kangoeroes...nee, niet in een Zoo, maar in het wild. Het geregel was weer begonnen, maar ik had hulp, dat scheelt!
Zo had ik gegeten wasjes gedraaid, tour geboekt én gedoucht in drie uur tijd. Af en toe moet je 'rap' te werk gaan...en dat is voor de Belgen onder ons...duidelijk verstaanbare taal :-)

Dit hostel 'Greenhouse backpacker' was druk bezet. Ik had daarom geluk met mijn plekje. Er waren veel mensen aan het internetten of aan het koken. Ik had mijn bed reeds geïnstalleerd en zorgde ervoor dat ook mijn tas zodanig 'pakklaar' lag, dat ik de volgende ochtend alleen maar mijn spullen bij elkaar hoefde te rapen, zodat ik kon douchen en weg gaan.
De kamer, was bezet door vier jongens.
De eerste zag ik bij binnenkomst en die liet me weten op zoek te zijn naar een baan. Hij kwam van Engeland, had rondgetrokken, Oz beviel hem, dus hij wilde blijven...'dat doet ook maar.'
Hij was nu zodanig blut, dat hij op zoek was naar een serieuze baan, maar dat was niet zo makkelijk. Al liggend op zijn bed, was hij aan het surfen naar werk en ja...ook een huis, maar hij kon het allemaal niet zo vinden. Ook al was hij platzak, hij ging die avond toch maar ...een broodje halen bij de Subway...je moet iets....
De tweede, een austalische, begin twintiger, klein om te zien, maar ozo GROTE jongen, kwam later opdagen, en die liet me weten 's nachts om 04.00 uur op te moeten staan, want hij wilde naar een optreden van Slipknot in Adelaide; de mannen met de maskers...
Fans: prima volk,maar de band is echt 'creepy' en de muziek...ik kan veel hebben, maar dat is echt 'not my cup of tea'!
Uiteindelijk de tweede en derde persoon niet meer gezien.

Bijna iedereen was rond twaalven de kamer binnen, het was zelfs stil...naja, stil...die GROTE jongen die boven mij lag...hele aardig jongen hoor, maar die kón me ook snurken. Ohoh, de geschiedenis herhaalde zich, net zoals in Sydney. Alleen ondernam ik nu, net als dat andere meisje, ook actie. Heb die beste jongen wakker gemaakt en gezegd, dat hij vreselijk hard snurkte, of ie zich even om wilde draaien.
Hij werd dus bruut uit zijn slaap gehaald en dan nog zegt zo iemand: “Oh, sorry” en doet vervolgens gewoon wat je zegt. Mooi is dat, hè?
Echt een walhalla die stilte daarna ;-)

Na een frisse douche, dropte ik mijn backpack in een lockerruimte en liep met mijn rugzak naar buiten. Ik nam nog een koffietje mee voor onderweg, bij een tent die 24 uur geopend was.
De jongen die daar werkte, was na een nachtdienst gedraaid te hebben daarom ook niet meer zo snel en scherp ;-)
Eenmaal op de afgesproken plek, heb ik slechts enkele minuten gewacht totdat de organisatie 'Ride Tours' aankwam. Nouja, organisatie...als de buschauffeur, die tevens onze gids was, de organisatie moest vertegenwoordigen en daarmee het visitekaartje van het bedrijf was, dan denk ik niet, dat velen een goede indruk krijgen. Zijn broek hing op half zes, hij kwam zenuwachtig over en MOEST af en toe een sigaret hebben. Zodoende stopte hij ook regelmatig.
In zijn buik was het gist al aardig gerezen en stilzitten was niet aan hem besteed. Muziek, daar ontkwamen we niet aan...hij zapte dan ook regelmatig met zijn I-Pod en we wisten dan ook gelijk waar hij van hield. Al neuriënd, zingend en met zijn hoofd op de maat van de muziek bewegend gingen we vooruit. Zenuwachtig, tikkend met zijn vingers op het dashboard Hij had een koptelefoontje met microfoon, die hij opzette, wanneer hij vond dat er wat verteld moest worden en als hij klaar was, gooide hij die van zich af en deed gauw weer zijn muziek aan, om stille momenten te voorkomen. Ik noemde hem de hele tijd Todd, omdat die naam als staffnaam op mijn voucher vermeld stond. Ik vond al, dat hij niet of nauwelijks reageerde. Wat bleek nu, hij was een vriend van Todd. :-| Omdat Mister Todd deze tour vanwege een privé-aangelegenheid niet kon maken, was hij hiervoor gevraagd, een soort van vriendendienst. In plaats dat je dan gelijk zegt, dat je geen Todd heet...maar goed. Het gevolg was, dat ik zijn eigen naam vergeten ben. Die is als straf, dus nooit meer blijven hangen.HIJ, nu tour-guide, bleek oorspronkelijk kok van beroep te zijn...dat beloofde wat voor het avondeten.

De bus zat trouwens vol; zweden, duitsers, schotten, engelsen, australiër, zwitsers, canadesen, een verloren roemeen en ik. Ik weer als als enige nederlander...Gek hè, je zou denken...”Die nederlanders zitten overal”.
Met de engelse , duitse en zweedse meisjes had ik al gauw contact. Inderdaad meisjes...gemiddelde leeftijd van de bus, schat ik zo rond de 25 jaar. Ik, maar ook de canadesen krikten de gemiddelde leeftijd wat omhoog ;-)
Zoals altijd, waren de engelsen weer eens veel te koud gekleed. Een topje, korte broek en slippers volstond voor hun. Omdat het die dag nogal grauw was, er regen kwam en de wind opstak...iets wat ik via weeronline opgezocht had...was ik blij met mijn lange broek, wandelschoenen en windjack...ze keken me dan ook enigszins vol afgunst aan.
Kwestie van vooruitdenken, dacht ik...:-o

Ik wilde heel graag vele foto's maken, want ik wist dat ik die dag dingen zou zien, die ik nog nooit gezien had...maarrrr ome Hans, helaas heeft mijn camera het tóch niet overleefd. Op de laatste dag in Cairns had deze al kuren en in Melbourne heeft hij het helemaal begeven, net toen we de koala's zagen...grrrr
Gelukkig was het duitse meisje zo lief enkele foto's naar mij te sturen. Hierdoor kan ik jullie toch laten zien, dat ik in het wild prachtige beestjes heb mogen bewonderen.

In het begin van onze wandeling in het wild, konden we de koala's maar niet spotten. Ze schijnen hoog in de bomen te zitten en aangezien hun vacht voorzien is van een schutkleur, zijn ze moeilijk te vinden.
Koala's eten eucalyptus bladeren. Dat is dan ook de reden, dat ze in eucalyptusbomen leven. Drinken doen ze weinig, aangezien de bladeren ook vocht bevatten. De mate waarin hun dierenlichaampjes de calorieën verbranden, gaat langzaam. Daarom wordt de hoeveelheid van de dagelijkse energie verlengd tijdens het slapen. Dat is dan ook de reden dat deze dieren 'high' lijken. Het 'high' zijn uit zich daarom ook in het vele slapen...wel zo'n 18 tot 20 uur per dag! Dat houdt dus in, dat je weinig kans hebt de koala's in actieve toestand tegen te komen.

Na een uur gelopen te hebben...ja we hadden geduld...zagen we ze zitten. Heel hoog in de boom, wél zichtbaar en uiteraard, slapend. Maar wat zijn ze lief om te zien; net teddy-beertjes. Je zou ze zo mee naar huis nemen, om als knuffelbeestje bij je op de bank te zetten.
Hun neus is minder mooi, die is groot, zwart en hard....althans, dat is hoe het lijkt. De nagels zijn lang en hun klauwen daarom des te groter. De vacht oogt zacht is grijs en prachtig. Iedereen was razend-enthousiast, maar er moesten er meer zijn, toch? Even verderop, kwamen we er steeds meer tegen, ook in actieve toestand :-) Hij zag ons, maar was niet bang. Wel bleef hij veilig op afstand en keek ons met gespitste oortjes nieuwsgierig aan. Dichtbij deze bomen zagen we een colonne van kangoeroes... wat een hoop! Volwassenen met hun jongen sprongen blij in het rond op zoek naar eten. We moesten stil zijn, anders zouden we ze weg jagen. Wat zijn het toch grappige dieren. Ze hebben te korte voorpoten en lange achterpoten, waardoor ze op een naar mijn idee, zeer ongemakkelijke wijze zich voortbewegen. Tis maar goed, dat ze een buidel hebben waar ze die kleintjes instoppen...op hun rug waren ze er op die manier al lang afgegooid :-)
Wel heel bijzonder zo in de natuur...kon daarna geen kangoeroe meer door mijn keel krijgen...

Ons hoogtepunt was weer bereikt, dacht ik, maar nee. Echter wel weer een dóel bereikt.
The Great Ocean Road, volgde nog.
Omdat het bijna avond was reden we door naar Port Cambell. Een nieuw hostel was reeds voor ons gereserveerd; genaamd Port Campbell Hostel. Gerund door een echtpaar, dat op leeftijd was en dit altijd als een droom had gehad. Het was een bijzonder hostel met de nieuwste technieken; bijzonder in de zin van ecologisch.
Zo waren de toiletten voorzien van wasbakjes boven het toilet, die bij het doortrekken, niet alleen het toilet spoelde, maar ook water gaf om je handen te wassen. Goed om het water wat je dus verbruikt op een dubbele manier te gebruiken: slim!
Het avondeten...Nee, geen hoogstaand, vijfgangen menu verzorgd door onze voormalige kok, maar hoe kan het ook anders.....een BBQ!
Heb mijn hulp als hulpkok aangeboden en samen met nog een canadees hebben we buiten het eten staan grillen... Dankzij alle drank die iedereen mee had genomen, konden we fijn natafelen in het hostel . Echter na 23.00 uur moest het stil zijn...das best lastig met een aantal wijntjes achter je kiezen. Nee, ik was niet de laatste die deze ruimte verliet...graag wilde ik de volgende morgen fris en fruitig aan het ontbijt verschijnen. Rond één uur ging bij mij het licht uit.

Zo gezegd, zo gedaan, om 08.30 uur verlieten we het pand op weg naar 'The Great Ocean Road' ook wel B100 genoemd. Deze weg is de meest beroemde tour-route van Australië. Het brengt je langs eerste klas surfplaatsen, langs regenwouden en rustige zeezicht plaatsjes. Het laat heidevelden zien, melkveehouderijen en kalkstenen rotsen. Zo zijn we vele malen uitgestapt om een kijkje te nemen aan de kust, waar uitstekende surfplekken te vinden zijn, stranden, walking tours ook kun je een helikoptervlucht nemen boven de 'Twelve Apostles'.
The Twelve Apostles is uniek. Vanaf het uitzichtpunt kon je er zeven zien. Wat het is? Het is een soort rotsformatie, vroeger genaamd Sow and Piglets.
Omdat men vroeger dacht dat deze naam geen toeristen zou trekken hebben ze er de 'Apostles' van gemaakt. En twaalf omdat Apostels met een dozijn komen en er twaals kalkstenen rotsen daar in het water te vinden zijn. Eigenlijk best goed over nagedacht. De zachte kalkstenen rotsen zijn veranderlijk. Dit vanwege de hoger wordende golven die erosie veroorzaken. Zo is een rots van 70 meter in het water gestort zo'n zeven jaar geleden en op deze manier is deze rots zijn boog verloren die als een brug verbonden was met een andere rots. De natuur heeft er duizenden jaren over gedaan om nu te kunnen zien wat het is geworden.
Er zit dus een hele geschiedenis achter 'zomaar' een paar rotsjes.

Toen ik hoorde over de heli-vlucht, was ik verkocht en nog zes anderen met mij. Ik had immers nog nooit in een helikopter gezeten. Hoog tijd dus! Samen met nog twee meiden, gingen we ervoor. We kregen een zwemvest om, omdat we ons de meeste tijd boven het water zouden begeven. Een korte briefing werd gehouden in geval van en toen de heli was geland, moesten we snel instappen. Want stilstaan, kost geld. Ik mocht voorin, dus had een magnifiek uitzicht. Omdat mijn camera het niet meer deed, maakte ik foto's met mijn smartphone...isn't that smart ;-)
We gingen al gauw boven het water en de piloot maakte scherpe bochten. Dát vond ik wat minder fijn, wetende dat de deur niet op slot zat en je geen gordel om kon doen... Tis toch vrij koud, dat water...we konden slechts in sneltreinvaart genieten; foto's schieten, tussendoor het wow-effect en na zo'n tien minuten vliegen, gingen we weer landen. De pret was voorbij. Nog gauw een kiekje voor de heli en dan weer terug de bus in.
We zijn de hele kust langs gereden en stapten geregeld uit. Zo ook bij 'The Cape Bridgewater' (white-sand surf beach). Dit om geen dolfijntjes, maar surf-dudes te spotten...

Na wat gespeeld en gestoeid te hebben met het water...was het toch echt tijd om te gaan.
Op onze blote voetjes weer de bus ingestapt en na een paar uur rijden kwamen we dan weer op de plek waar ik opgehaald werd. Terug naar mijn hostel 'Greenhouse Backpackers' gegaan en opnieuw ingecheckt. “Op wat voor een kamer werd ik nu weer geplaatst?”
Mijn backpack gepakt en ben daarna mijn kamer op gaan zoeken. Weer met zijn vijven maar dit keer vijf meiden en wel aziatisch; perfect! Schonere, nettere en stillere lui kun je niet vinden. Heb zo één van de meiden ontmoet, die van Taiwan was; ze was bijzonder aardig. Ze liet me weten, het zelf graag ook rustig te willen hebben. Heeft direct een stopcontact vrij gemaakt zodat ik ook mijn telefoon op kon laden en bood me iets te eten aan. Ik kleedde mij om en deed een poging tot skypen. Dit keer vond ik een prima plek in een kroeg om helder en duidelijk te skypen...en alles werkte!! :-)
Ik moest alleen één consumptie kopen en dan mocht ik net zo lang skypen als ik wilde... Omdat ik een biertje voor vier euro had besteld, vond ik het ook wel de moeite zeker een uur met mijn thuisfront te babbelen. Het geluid, het zicht en de ontvangst was zo extreem goed, dat we nog wel uren door konden praten. Heb ik weer, is het einde van mijn vakantie in zicht, vind ik eíndelijk een geschikte skype-plek, maar goed. Dát is het leven van een backpacker.

Die avond nog snel een ticket geboekt naar Sydney, want ik wilde de volgende dag terug vliegen.
Na van mijn aziatisch kamergenootje afscheid genomen te hebben, ben ik met de bus naar de luchthaven gegaan. Enfin, deze stand-by vlucht liep ook op rolletjes en zodoende kwam ik anderhalf uur later in SYD aan. Ester zou later daar zijn, dus ik had alle tijd om een hostel te zoeken en mijzelf op te frissen. Het werd 'Sydney Harbour YHA'. Van Brenda kreeg ik te horen, dat ze daar haar laatste nacht ook had doorgebracht. Ze liet me weten, het zo'n leuke buurt en het hostel zo schoon en netjes te vinden, dat ik daar ook wel wilde slapen. Het was een hele klim naar boven...vele treden, maar toen ik er was, wauw! Ik waande me in een 'frans quartier' en het hostel, heerlijk zo ruim, schoon en nieuw! Je betaald wel iets meer, maar dan heb je ook wat. Gauw naar mijn kamer gegaan, waar we onze eigen badkamer hadden voor vier personen; hoe luxe!
Er was (nog) niemand, dus ik had het rijk alleen.

Ester laten weten waar ik zat en die zou naar me toe komen. Ik zat namelijk prins heerlijk op het rooftop te genieten van de zon en het uitzicht op de 'Harbour-bridge en the Operahouse'.
Men organiseerde die avond een BBQ en ook Ester kon mee-eten ;-)
Nog voor de BBQ kwam er toch iemand bij me op de kamer..ene Mariëlle...inderdaad een nederlandse! Zij kwam uit brabant en was via Bangkok naar Australië gereisd om voor een half jaar of een jaar na haar studie rond te trekken. Ze was er nog maar net, maar had al zo veel mensen ontmoet. Die avond was ze gevraagd mee te gaan met een aziatisch meisje, die haar in Sydney een rondleiding zou geven. Het was daar namelijk haar eerste dag. Marielle zo op het eerste gezicht een vreselijk spontane meid, echt een spring-in-'t-veld. Alles was leuk en ze wilde dan ook niets missen. Ze stond er op dat ik al mijn verhalen vertelde, want ze wilde weten wat ik gedaan had in een maand. Ik had leuke tips voor haar, dus stelde voor elkaar bij de BBQ te zien...áls ze op tijd terug zou zijn van de rondleiding
En nee, Mariëlle niet meer gezien bij het eten...blijkbaar te veel leuks tijdens de tour ;-)

Na het eten, zijn Ester en ik een rondje gaan lopen om foto's te schieten, het was namelijk ook Ester's eerste keer hier. En na dat rondje gingen we op de uitnodiging in, die het hostel ons had gegeven. Een feestje werd gehouden in 'een kroeg' met hét bekende crabspel. Toen ik vroeg wat dat inhield had ik er gelijk een voorstelling van. Crabbetjes die met een nummer op hun rug losgelaten worden op een bord. Men kon wedden op welk plaatje de crab terecht zal komen. En wie als eerste het juiste plaatje bereikte, had gewonnen. Eigenlijk kun je het vergelijken met het vroegere
TV-programma van Fred Oster, maar dan deed hij het met cavia's...de mensen die voor of rond 1976 geboren zijn, weten waar ik het over heb ;-)

Terwijl we op de bus aan het wachten waren voor 't hostel, kwamen we in contact met twee spaanstalige jongens. Eentje van Chili en eentje van Spanje. Doordat ze ons wat wilden vragen in het Engels, kon Ester gelijk horen, dat ze een spaans accent hadden. En toen ging het gesprek dus over in het spaans...maar niet echt voor mij. Ester spreekt behoorlijk veel catalaans, dus dat is niet te verstaan. Wel fijn voor die jongen uit Barcelona, want hij kon in het Engels nog geen boe of bah zeggen... het was dan ook niet voor niks dat hij daar zat om engelse les te volgen. In de kroeg was het grappig. Behoorlijk druk en alle lui die in the YHA zaten waren daar welkom. De crabbetjes waren zo groot als een waxine-lichtje. Je moest dan ook je bril opzetten om het spel te kunnen volgen... Ik niet,maar de mensen die hadden gewed op een crab, jubelden het uit. Enfin, dit alles was puur en alleen om mensen te trekken, naar deze niet heel bijzondere kroeg, maar het was er wel druk en het werd er nog veeeeeel drukker. Alhoewel wij met zijn vieren bijna dezelfde leeftijd hadden, voelden we ons ook hier weer redelijk 'bejaard'.

Om 01.00 uur gingen we huiswaarts. Ester zat al bij haar hostel in de buurt en ik zou haar de volgende ochtend zien, om een surflesje te nemen op 'Mainly Beach'. Met de jongens pakte ik een taxi met een wel heel bijzondere taxi-chauffeuse! Ze was het niet, maar eenmaal ingestapt leek ze wel dronken. Een vreselijk vrolijk mens, die al rijdend haar speelgoedgitaartje pakte en er op speelde. Ze pafte de ene sigaret naar de andere. Eerlijk was ze wel, ze koos namelijk voor de kortste route, zodat het ons niet te duur zou worden. Ze was dol op zingen, net als haar vriendin. Ze had een liedje van haar, die ze ons even wilde laten horen. Inderdaad, die kon stukken beter zingen dan dat zij deed.
We stapten uit en keken elkaar aan van...dat overkwam ons weer! Welterusten was ook te moeilijk in het Engels, dus ik wenste de catalaanse jongen maar veel succes met zijn studie...

Ester stond om 08.30 u klaar bij de haven. Met de ferry gingen we naar 'Mainly Beach'. We vonden al gauw een plek waar we twee uur les konden nemen om ons met een board op een golf te begeven. Nooit geweten dat dat zo zwaar is...je krijgt er wel behoorlijke spierballen van na een tijdje, maar mij is het slechts één keer gelukt op de plank te staan en met een golf mee gegaan. Eén keer, maar wel 'een' keer, dussss.
Na twee uur ploeteren, kopje onder te zijn gegaan en wat extra zout binnen te hebben gekregen zijn we het water uitgegaan. Een lunch zat er niet meer in...'there was a flight I had to catch :-( '
Dit keer definitief afscheid van Ester genomen...zij blijft tot augustus!

Met een wat gek gevoel keerde ik terug naar mijn hostel om te douchen, spullen te pakken en uit te checken. Met een bus werd ik opgehaald en naar het International Airport van Sydney gebracht.
Heb mijn bagage ingeleverd, ingecheckt en stapte aan boord van een A380 op weg naar Dubai alsof er niets gebeurd was.... Ik dacht geeneens: 'Gatver, weer 14 uur vliegen en dan ben ik er nog niet', nee ik dacht alleen: “Wat heb ík veel meegemaakt, alsof ik in een film leefde die versneld afgedraaid werd” en heb toen mijn ogen dicht gedaan....

Ja, mensen, ik had nog veel meer willen doen en zien, maar de tijd was te kort. Prijs me al gelukkig, dat ik op het laatste moment weg kon en zo veel mee heb mogen maken.
Het was een hele belevenis. Weer een ervaring rijker!

“Wat wordt mijn volgende reis....;-)”

Eerst maar lekker naar huis: “HOME SWEET HOME.”